Σύλλογος

Για τη Φιλοσοφία και τη Πολιτική που διέπει τη ΓΕΗ :

Αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα.

Δεν είναι για σένα τον οπαδό. Δεν είναι για σένα τον κάφρο, για σένα που λες μπάσκετ και ποδόσφαιρο και εννοείς τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τους διαιτητές και τα ανοιγμένα κεφάλια στην κερκίδα.

Αυτό το κείμενο είναι για άλλους. Είναι για αυτούς που επαιξαν με τη μπάλα σε κάποια μισοφωτισμένη παιδική χαρά. Ή έκαναν τάκλιν σε ένα χωμάτινο γήπεδο. Για αυτούς που φόρεσαν τη φανέλα μιας γειτονιάς. Γι ‘αυτούς που γυμναζονται μεσα σε αιθουσες που πεφτουν οι σοβάδες,  σε σταδια με ξηλωμένο ταρταν, σε αιθουσες που τροποποίησηαν τη χρηση τους για να φτιάξουν τη δική τους γωνιά. Για αυτούς που τρέχουν ακόμη τα βράδια για να δουν έναν αγώνα μεταξύ παικτών που δεν βγάζουν εκατομμύρια, ούτε καρφώνουν τη μπάλα με δύναμη στο αντιπαλο γηπεδο. Αυτούς που περνούν τα μεσημέρια του ΣαββατοΚυριακου σε  εξέδρες οπου ο πασατέμπος και οι πεταμένες εφημερίδες είναι περισσότερες από τους θεατές. Αν δεν τα έχεις κάνει ποτέ αυτό, τότε να ξέρεις ότι αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα.

Είναι δύσκολη η εποχή μας. Στις συζητήσεις η βελόνα μοιάζει κολλημένη κι οι άνθρωποι -περισσότερο σκυφτοί και σκυθρωποί- περπατούν συνεχώς πιο γρήγορα στο δρόμο. Όλο και πιο πολλά βλέμματα κοιτούν κάπου αλλού. Όχι στα μάτια. Η συγκυρία (οικονομική – κοινωνική πες την όπως θες) μας έχει κάνει πιο κλειστούς από ποτέ. Ο ατομισμός και το παγκόσμιο ρεκόρ του.

Γι’ αυτό κατάλαβα αμέσως ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει όταν το βράδυ της Κυριακής γυρνούσα από το γηπεδο. Είχα καιρό να νιώσω περήφανος για κάτι. Μόλις είχε τελειωσει το παιχνιδι της ομαδας μας στο volley με την ΑΕΚ.  Ένας, δύο, τέσσερις, οκτώ, δέκα, από τους δωδεκα αθλητές δημιούργήματα της ομάδας μας και φτάσαμε να έχουμε  δεκα τμήματα και 530 αθλητές σε τρια διαφορετικά αθλήματα. Μια παρέα  ανθρώπων ανέλαβε τις τύχες ενός συλλόγου για να τον «αναστήσουν» με σύνθημα: Οικογένεια-σχολειο-αθλητισμός.

Η ομάδα δεν είχε ποτέ δικές της εγκαταστάσεις. Τα γήπεδα τα φτιάξαμε μόνοι μας. Ήταν γεμάτα τρύπες και χωματα. Δεν μπορούσε να παίξει κανένας. Το κάναμε κρυφά και παραλίγο να μας πάνε στα δικαστήρια. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μας βοήθησε κανένας. Ο Δήμος μας έδωσε…την αγαπη του. Η ΓΓΑ μας χρωστάει κάποιες χιλιάδες ευρώ και δεν τα δίνει γιατί λέει ότι καταργήθηκαν οι επιχορηγησεις. Ετσι κι αλλοιώς λεφτα πια δεν υπάρχουν, τα μασησαν οι «δικοί μας» ανθρωποι. Ναι, αλλά εμείς δεν καταργηθήκαμε. Υπάρχουμε ακόμα.

Κι η ομάδα; Πως πάει?  Καλά, πολύ καλά! Είμαστε ενωμένοι.  Η απάντηση, όμως, δεν αρκεί. Κερδίζει, αλλά… Και να έπαιζε δύο κατηγορίες ψηλότερα δεν θα την αγαπούσα παραπάνω. Αν, όμως, πρόσφερε αθλητισμό σε 20 οικογένειες μονογονειακές ή αν βοηθούσε 1.000 νοικοκυριά να κάνουν ανακύκλωση ναι θα την αγαπούσα περισσότερο. Δεν είναι εύκολο – ειδικά σήμερα – να σηκώσεις το βλέμμα παραπέρα από τον μικρόκοσμο σου. Αν είσαι υπάλληλος να μη χάσεις τα λεφτά σου.  Αν είσαι επιχειρηματίας τα κεκτημένα σου. Αν είσαι δημοσιογράφος την «κυκλοφορία» σου (ή τα «χτυπήματα» σου στον κόσμο του ίντερνετ).

Στόχος;  Η Α1 στο volley, η δεκάδα σε Στιβο και Ξιφασκία., αλλά με τα παιδιά της γειτονιάς, τα δικά μας παιδιά.

Ξέρεις, ότι και να ακούσεις ή να διαβάσεις αυτές τις ημέρες είναι γεμάτα «κατηγορώ». Κραυγές – συνήθως άναρθρες – και χτυπήματα, πάνω ή κάτω από τη ζώνη, στους πολιτικούς, στους «νεοέλληνες», στην αστυνομία, στην Τρόικα, στο τραπεζικό σύστημα. Φωνές, αλλά όχι προτάσεις. Κάποιος (άλλος) πρέπει πάντα να φταίει. Αν και  πολιτικός είχε πει το «δεν πρέπει να αναρωτιέσαι τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά το τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου»,  το υιοθετώ . «Αν αναλάβουν νέα μορφωμένα παιδιά δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα» λεω για τα πολιτειακά αξιώματα.  Όσο για το τι κάνει η ΓΕΗ  για την πατρίδα της; Θέλουμε να φτιάξουμε τη γειτονιά μας. Να ψήσουμε κι άλλους να φτιάξουν τη γειτονιά τους. Αν φτιαχτούν οι γειτονιές τότε μπορούν να φτιαχτούν κι οι πόλεις. Κι αν φτιαχτούν οι πόλεις, θα μπορέσει να φτιαχτεί κι η Ελλάδα. Έτσι είναι. Για να βελτιωθεί μια ομάδα, πρέπει να βελτιωθούν οι παίκτες. Δεν γίνεται αλλιώς.

Οι τσιμεντένιες  μικρές και κρύες αίθουσες  δίπλα στο σχολείο είναι σαν όλα τα ανοιχτά που γίνοντουσαν παλιά οι αγώνες παίδων και εφήβων. Η ΓΕΗ είναι σαν όλες τις ομάδες της γειτονιάς. Αυτές που απαρτίζονται από τους τελευταίους «ρομαντικούς» των γηπέδων, αυτούς που εξακολουθούν να σπαταλούν το χρόνο τους για μια ομάδα, για μια παρέα, ή για μια χούφτα παιδιών που αφήνουν το play-station, βρίσκουν χρόνο μεταξύ των φροντιστηρίων και προλαβαίνουν ακόμη να κρατήσουν μια μπάλα πάνω από το φιλέ, να τρέξουν πιο γρήγορα, να πηδήξουν ψηλότερα, να ρίξουν πιο μακριά, να αμυνθούν και να αντεπιτεθούν.

Θα αναρωτηθεί κανείς «εδώ ο κόσμος καίγεται με τον αθλητισμό  θα ασχολούμαστε»; Εύλογη απορία, δε λέω. Την απάντηση δεν τη δίνω, όμως, εγώ. Μου την έδωσαν άλλοι. Ο 36χρονος Δημήτρης που κάνει δύο δουλειές αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να πατήσει λίγο το παρκέ. Ο 50χρονος Μιχάλης – παντρεμένος κι αυτός – που κάνει χιλιόμετρα κάθε μέρα για να μυρίσει λίγο τον αέρα των αποδυτηρίων, να γευτεί την αίσθηση αυτή που μόνο όσοι έχουν περάσει από εκεί τη γνωρίζουν. Και σα να μη φτάνουν όλ’αυτα να φέρει και τα παιδιά του κοντά στην ομάδα. Το είπαν πρώτοι οι παλιοί: Αφού φοράς σορτσάκι (κοντό παντελονάκι δηλαδή) είσαι παιδί. Είτε είσαι μαθητής, είτε φοιτητής, είτε 40 χρονών. Κι είναι πολύ σπουδαίο – αυτήν την εποχή περισσότερο από ποτέ – να έχεις αυτή την ευκαιρία. Να έχεις την πολυτέλεια (πόσες τέτοιες μας έμειναν άραγε;) να μπεις για 2 ώρες στο γήπεδο για να μη νοιάζεσαι για τίποτα. Να ξεχνιέσαι. Να ξεσκάς. Να γίνεσαι πάλι 15 χρονών. Να ελπίζεις. Ότι πάρεις τον επόμενο πόντο, θα βγάλεις την άμυνα.  Ότι θα νικήσεις.

Όχι ο αθλητισμός δεν μπορεί να μας βγάλει από την οικονομική κρίση. Μπορεί, σίγουρα όμως, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Να μας κάνει μέρος μιας γειτονιάς, μιας κοινωνίας, μιας ευρύτερης ομάδας. Οι σύλλογοι έχουν τη δυνατότητα να παράξουν παίκτες, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες και πάνω από όλα φιλάθλους. Ανθρώπους πιο ομαδικούς, πιο ισορροπημένους, πιο έτοιμους να νιώσουν την απογοήτευση (της ήττας) ή να γευτούν τη χαρά (της νίκης). Πήγαινε στο γήπεδο. Ακόμη και τώρα που μετράς τη βενζίνη σταγόνα-σταγόνα. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. Όχι για να βρίσεις και να πλακωθείς. Για να τρέξεις, να παίξεις, να χειροκροτήσεις, να παθιαστείς (και πάλι), να δεις την ομάδα της γειτονιάς σου, να ξεχαστείς. Δεν είναι και λίγο: δύο ώρες δικές σου. Που θα σε νοιάζει αν θα γίνει το μπλόκ. Τίποτα περισσότερο. Αυτή είναι η δική μας πρόταση.

Ο Πρόεδρος της ΓΕΗ

Ανδρέας Γιαννόπουλος. M.D., Ph.D.