Η ΓΕΗ , ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ.
 |
Είναι ο τελευταίος των… Μοϊκανών του ηρακλειώτικου μπάσκετ. 50 κοντά χρόνια ασχολείται με αυτό. Είτε ως παίκτης (χωρίς μούσι ή μουστάκι) είτε ως διαιτητής, παράγοντας, προπονητής (με μούσι, μια και δεν το έχει αποχωριστεί). Και μπορεί να άσπρισε, να απέκτησε σοφία, αλλά ακόμα και τώρα τονίζει: “Το μπάσκετ έμελλε να γίνει ο έρωτας της ζωής μου” ή: Μου θυμίζει τη γυναίκα μου που πριν μπει ακόμα στη ζωή μου, είχε πολύ ζήσει στα όνειρά μου”.
Κυρίες και κύριοι, είναι ο Μιχάλης Δασκαλάκης, ο άνθρωπος που έχει κοουτσάρει πάνω από 2000 αγώνες χωρίς να δεχτεί τεχνική ποινή, ο άνθρωπος από την Κρήτη που κάθησε για πρώτη φορά σε θέση βοηθού προπονητή σε εθνική ομάδα (νέων γυναικών) και επίσης διατηρεί το ρεκόρ των 11 συνεχόμενων σεζόν γυναικείας ομάδας (ΓΕΗ) σε εθνική κατηγορία. Το σπουδαιότερο πάντως είναι ότι έχει προσφέρει τα ΜΕΓΙΣΤΑ για την ανάπτυξη του κρητικού μπάσκετ βάζοντας το όνομά του ψηλά στο κάδρο των μπασκετανθρώπων που ανέπτυξαν το άθλημα στο νησί.
Και ως… αντάλλαγμα κάποιες κοπέλες τον έκαναν να δακρύσει! Από χαρά, βέβαίως, βεβαίως. Αχ, αυτά τα… “παλιοκόριτσα”! (sic).
Εσχάτως “τα παιδιά του στη ΓΕΗ” όπως αποκαλεί τα κορίτσια που είχε την τιμή να προπονήσει επί 22 έτη, του ετοίμασαν μια βραδιά – έκπληξη κατά την οποία τον τίμησαν, χωρίς ο ίδιος να ξέρει τίποτα. Και όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία από τα μάτια του. “Ευλογημένη η ΓΕΗ που έβγαλε τόσες καλές αθλήτριες και τυχερός ο προπονητής που πέρασε τόσα χρόνια κοντά τους” μας λέει στη συνέντευξή που μας έδωσε. Και μιλάει για πολλά. Ο χώρος δεν φτάνει για να πει άλλα τόσα για τις πλάκες και τα παρασκήνια μεταγραφών ή τις κόντρες που έφεραν παρεξηγήσεις… Ισως μια άλλη φορά. Καλή ανάγνωση…
Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό;
Πιτσιρίκος ξεκίνησα τον αθλητισμό στην Αθήνα όπου γεννήθηκα παίζοντας ποδόσφαιρο όπου έβρισκα χώρο. Εχω παίξει μάλιστα με τη μικτή ομάδα της σχολής Μωραΐτη που πήγαινα, στο χωμάτινο τότε γήπεδο της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια, κάτι το πρωτόγνωρο για μένα. Παράλληλα, έκανα στίβο (400μ. και μήκος) και έπαιζα μπάσκετ, βόλεϊ και πινγκ πονγκ. Ημουν βέβαια πάντα ο πρώτος μαθητής στο σχολείο.
Το μπάσκετ όμως είχε ήδη μπει στην καρδιά ενός παιδιού της 6ης δημοτικού και έμελλε να γίνει ο έρωτας της ζωής μου. Αλλωστε, πάντα μου θυμίζει τη γυναίκα μου που πριν μπει ακόμα στη ζωή μου είχε πολύ ζήσει στα όνειρά μου. Πήγαινα στα γήπεδα και έβλεπα συνέχεια μπάσκετ, όλους τους αγώνες της ΑΕΚ που είμαι φίλαθλος, τους Αμερικάνο, Τρόντζο, Μοσχο, Ζούπα κ.ά. Θαύμαζα τον μεγαλύτερο πλέι μέικερ της εποχής εκείνης που ήταν 50 χρόνια μπροστά, τον ζογκλέρ Αλέκο Κοντοβουνήσιο, τον μετέπειτα φίλο μου που γνώρισα το 1976 όταν ήρθε στο Ηράκλειο προπονητής. Εβλεπα, μάθαινα, “ρουφούσα” μπάσκετ συνέχεια. Εζησα όλη τη μεγάλη πορεία της ΑΕΚ στο Κύπελλο Ευρώπης και ήμουν από τους τυχερούς που βρίσκονταν μέσα στο Καλλιμάρμαρο στις 4/4/68, εκείνη τη μαγική νύχτα που σημάδεψε τη ζωή μου.
Κοντά 50 χρόνια στον αθλητισμό. Τι θα θυμάσαι περισσότερο;
Θυμάμαι το βράδυ της 4ης/4/’68 στο Παναθηναϊκό Στάδιο το Κύπελλο Ευρώπης που κατέκτησε η ΑΕΚ μπροστά σε 80.000 κόσμο μέσα και 10.000 έξω από το Στάδιο. Εκείνες τις στιγμές η μνήμη τις κρατά ζωντανές μέχρι σήμερα. Θυμάμαι τη συμμετοχή μου σε 7 αγώνες στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την Εθνική Νέων Γυναικών το 2001, συνεργάτης με τον Ομοσπονδιακό προπονητή Παναγ. Βαφειάδη. Ηταν η 1η φορά που προπονητής από την Κρήτη συμμετείχε σε εθνική ομάδα και η τιμή ήταν μεγάλη.
Νιώθω επίσης υπερήφανος έχοντας κοουτσάρει πάνω από 2.000 αγώνες, δηλαδή εθνικών κατηγοριών, διεθνών, κυπέλλου, μικτών αναπτυξιακού, τοπικών πρωταθλημάτων όλων των κατηγοριών, εργασιακών, πλήθος φιλικών κ.ά. χωρίς να έχω δεχτεί ποτέ τεχνική ποινή και επιπλέον ούτε ως παίκτης.
Ποιο ή ποια γεγονότα σε σημάδεψαν και δεν θα ξεχάσεις;
Εκείνο που με στενοχώρησε αφάνταστα ήταν όταν “κόπηκαν” τα τερέν του μπάσκετ το 2013 από το Στάδιο Ελευθερίας για να γίνουν “τένις” και να νοικιαστούν σε ιδιώτες για λίγα ευρώ. Μια ιστορία 40 ετών με χιλιάδες παιδιά, ταλέντα που ίδρωναν καθημερινά, τη ΓΕΗ που φτιάχτηκε εκεί, διαγράφτηκε μονομιάς. Ηταν η ζωή μας όλη και σήμερα αποφεύγω να περνάω πια από εκεί… Ενιωσα ικανοποιημένος που βοήθησα 4 Κρητικές γυναικείες ομάδες ν’ ανέβουν σε εθνικές κατηγορίες: Τη ΓΕΗ 2 φορές, 1988 στην Α1 και 1997 στην Α2, τον Ηρόδοτο το 2004 στην Α2 και το Ηράκλειο το 2009 στην Α2.
Τότε, ποιο γεγονός σε έκανε να λυπηθείς τόσο και να αποχωρήσεις πριν 4 χρόνια από τα γήπεδα;
Τα κρατάω για τον εαυτό μου. Ισως είναι καλύτερα να χαθείς από τα γήπεδα παρά να μισείς, να λυπάσαι και να χαλάς τη ζαχαρένια σου. Και στο κάτω κάτω σε κάποιους ανθρώπους δεν αξίζει να δίνεις σημασία καθόλου. Γιατί διαφορετικά τους κάνεις και υπάρχουν. Και αυτό θέλουν. Εχω τελειώσει πανεπιστήμια στη ζωή μου. Αυτοί όμως οι 20 μήνες στην ΕΚΑΣΚ (2010-2012) ήταν το μεγαλύτερο “πανεπιστήμιο”.
 |
Και κάτι που ισχύει και για όσους κατέχουν αξιώματα και καρέκλες. Κάποτε πρέπει να φεύγεις, να φεύγεις έγκαιρα, σωστός και έντιμος, όσα και να έχεις δώσει. Υπάρχει πάντα διάδοχη κατάσταση, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που μπορούν να αναλάβουν ευθύνες. Εάν δεν το κάνεις, σημαίνει ότι η καριέρα έχει… πολλά προνόμια και πειρασμούς… τους οποίους φοβάσαι να αποχωριστείς. Κι όταν συνηθίσεις το τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις!
Γιατί οι πιο πολλοί σε βλέπουν ως παράγοντα περισσότερο, όπως εγώ, κι όχι ως προπονητή με τόσες διακρίσεις;
Μα και ο προπονητής παράγοντας του μπάσκετ είναι. Για να γίνεις σωστός παράγοντας και να κάνεις λιγότερα λάθη, πρέπει να έχεις περάσει από όλους τους φορείς του αθλήματος. Πρώτα απ’ όλα φίλαθλος, όχι οπαδός, παίκτης, προπονητής και διαιτητής. Και ευτυχώς έχω περάσει απ’ όλα αυτά τα στάδια που με βοήθησαν τόσο, ώστε να μειώνω καθημερινά τα λάθη μου. Κι ίσως περισσότερο γιατί δεν ήμουν ποτέ επαγγελματίας προπονητής αλλά είχα πάντα επαγγελματική νοοτροπία. Γι αυτό και εσύ με βλέπεις σαν παράγοντα. Αν θέλεις να αξιολογήσω και τη δυσκολία που έχει ο κάθε τομέας, θα ξεκινούσα από τον παίκτη που έχει και τον πιο εύκολο ρόλο, μετά το δυσκολότερο έργο έχει ο διαιτητής, αμέσως μετά ο προπονητής και τέλος ο πιο δύσκολος ρόλος είναι αυτός του σωστού παράγοντα.
Τι ζήλεψες σε άλλον προπονητή;
Μεγάλο προτέρημα για έναν προπονητή είναι η οξυδέρκεια και το διάβασμα του αντιπάλου και των φάσεων σ’ έναν αγώνα. Κι αυτά τα είχε ο Νίκος Τούλης.
Ποιο / ποια είναι τα παράσημά σου στα 50 χρόνα μπάσκετ;
Πήρα πάρα πολλές διακρίσεις από παντού. Ομως το μεγαλύτερο παράσημο ήταν το τελευταίο της Κυριακής 26/6/16 στο Λίντο από τις παλιές μου παίκτριες της ΓΕΗ. Η φανέλα που φόραγαν και μου χάρισαν με το όνομά μου και το “ο coach της καρδιάς μας” είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση και ευτυχία που μπορεί να νιώσει ένας προπονητής από τα παιδιά του.
Η φανέλα αυτή, που αντιπροσωπεύει μια περίοδο 22 συνεχόμενων χρόνων, γεμάτη συναισθήματα αγάπης, φιλίας και αλληλοσεβασμού, αξίζει περισσότερα από πρωταθλήματα, κύπελλα, μετάλλια και ανόδους. Το παράσημο αυτό είναι το τελευταίο, το μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο στη ζωή μου και δεν ανταλλάσσεται, γιατί είναι ευλογία από τα παιδιά μου.
Αν αναλογιστεί κανείς τις διαφορετικές εποχές που αγωνίστηκαν τα παιδιά και το γεγονός ότι το τμήμα μπάσκετ της ΓΕΗ διέκοψε τη λειτουργία του από το 2005/6, αντιλαμβάνεται σήμερα τη δύναμη των κοριτσιών να παραμείνουν ενωμένα μεταξύ τους, πιστά στην ιδέα και το όνομα μόνο του σωματείου που τόσο αγάπησαν και πάλεψαν γι’ αυτό. Μπορεί ο “coach της καρδιάς τους” να ήταν ο συνδετικός κρίκος στα 22 χρόνια, αλλά η δύναμη, το πάθος και η αγάπη των κοριτσιών γι’ αυτή την ομάδα πηγάζει από μέσα τους και μόνο. Οπως κι από εκείνες που από άλλα μέρη ήρθαν να παίξουν μαζί τους και δήλωσαν το Ηράκλειο δεύτερη πατρίδα τους. Εμειναν όλες μαζί ενωμένες και στα εύκολα και στα δύσκολα, ανεξαρτήτως κατηγορίας που έπαιζαν, φίλες και αγαπημένες ακόμα και σήμερα που έγιναν μαμάδες και μια γιαγιά! Ευλογημένο το σωματείο που έβγαλε τέτοιους αθλητές! Και τυχερός ο προπονητής τους που πέρασε τόσα χρόνια κοντά τους.
Τελικά ποιο ήταν το μυστικό εκτόξευσης της ΓΕΗ και γιατί διαλύθηκε;
Η ΓΕΗ επαναδραστηριοποιήθηκε το 1979 από μια παρέα ανθρώπων που σκέφτονταν το ίδιο, αγαπούσαν τον αθλητισμό, με ομόνοια και σύμπνοια αγαπημένης οικογένειας ανάμεσα στη διοίκηση, τους προπονητές και αθλητές. Γι’ αυτό και διακρίθηκε πανελληνίως και στα 5 αθλήματα που καλλιεγούσε: Στίβος – μπάσκετ – βόλεϊ – ξιφασκία – ελληνορωμαϊκή πάλη. Δεν χρειάζεται να αναφέρω διακρίσεις. Από το 2005 το τμήμα μπάσκετ δεν υπάρχει στη ΓΕΗ. Και έφτασε εκεί γιατί άλλαξαν οι εποχές μας, ο τρόπος σκέψης των ανθρώπων επηρεάζοντας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που ανέφερα πριν, βασικό στοιχείο λειτουργίας του σωματείου. Δεν προχωρώ άλλο… Η ΓΕΗ αποτελεί το πιο γλυκό κομμάτι της αθλητικής μου ζωής. Και είμαι ευτυχής που το έζησα άσχετα αν στο τέλος ήταν οδυνηρό…
Αλλά… ό,τι πιότερο αγαπάμε μας πληγώνει πιο βαθιά”.
Ποιοι σε επηρέασαν αθλητικά -μπασκετικά;
Εχω συναντήσει, έχω μιλήσει, έχω ακούσει και έχω διδαχθεί από πολλούς παράγοντες και από αθλητές και αθλήτριες που έχω προπονήσει. Προσπαθούσα πάντα να κρατήσω από τον καθένα τα σωστά και να απορρίπτω τα λάθος που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα με έφερναν πίσω. Ο μπασκετικός μου πατέρας και μέντοράς μου ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Μυρτάκης, που ίδρυσε το τμήμα μπάσκετ του Εργοτέλη το 1968. Ηταν η πρώτη ομάδα που παίξαμε μαζί με τους φίλους μου και παλιούς μου συμπαίκτες και που ακόμα και σήμερα κάνουμε παρέα.
Τι έχεις να πεις για τους Διονυσόπουλο, Μαν. Παπακαλιάτη, Νικηφοράκη, Βαρζακιάν, Λυγερό, Ξημέρη που άφησαν το στίγμα τους στο ηρακλειώτικο μπάσκετ;
Κ. Διονυσόπουλος: Εργατικός, γνώστης του μπάσκετ, εκρηκτικός, βοήθησε το κρητικό μπάσκετ σε πολύ δύσκολες εποχές.
Μ. Παπακαλιάτης: Εδωσε πολλά στο μπάσκετ του Ηρακλείου. Ανέβασε το “Ηράκλειο” από το β’ τοπικό στην Α1 Εθνική αλλά αποχώρησε απογοητευμένος…
Μ. Νικηφοράκης: Από τους μεγάλους παράγοντες του Εργοτέλη που καταξίωσε το μπάσκετ του συλλόγου “Εφυγε νωρίς”.
Π. Βαρζακιάν: Πανέξυπνος και πεισματάρης. Ο πατριάρχης του κρητικού μπάσκετ.
Λυγερός: Είναι από τους πιο πετυχημένους προέδρους που ανέδειξε ο ΟΦΗ.
Ξημέρης: Ο άνθρωπος που έφτιαξε το κλειστό στο ΒΑΚ δίνοντας ώθηση στον ΟΦΗ.
Ας πάμε στους παίκτες. Ποια η ιδανική 5άδα ανδρών και 5άδα κοριτσιών ιστορικά, σε τοπικό επίπεδο;
Δεν μπορώ ν’ απαντήσω γιατί υπάρχουν διαφορετικές εποχές. Οι συγκρίσεις θα ‘ναι μεροληπτικές. Οι παλαιότεροι θα αδικηθούν σίγουρα. Εκείνο μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το μεγαλύτερο ταλέντο που βγήκε από την Κρήτη σε άνδρες – γυναίκες είναι η Αλεξία Τριαλώνη του Ηροδότου όταν κορασίδα ακόμα έπαιζε στην Εθνική Γυναικών. Οταν δόθηκε στον Παναθηναϊκό (το ‘95 νομίζω) το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ηροδότου κέρδισε πολλά εκατομμύρια. Από τους άνδρες στην Κρήτη ο Γιάννης Χαρωνίτης υπήρξε το καλύτερο πλέι μέικερ, συμμετείχε στην προεθνική παίδων αλλά δυστυχώς τότε δεν υπήρχαν κλιμάκια για αξιολόγηση.
Ποιοι αθλητές -τριες της ΓΕΗ θεωρείς ότι αδικήθηκαν στην πορεία τους;
Υπήρξαν αρκετοί νεαροί αθλητές στη ΓΕΗ (γενν. ‘65 και ‘66) που αδικήθηκαν διότι τότε δεν είχαν ξεκινήσει στην επαρχία κλιμάκια ανάπτυξης στους παίδες για να αναδειχθούν ενώ είχαν το ταλέντο. Ενας από αυτούς ήταν ο Στέλιος Διαλεκτάκης, ο μεγαλύτερος σκόρερ της ΓΕΗ όλων των εποχών. Γενικά όμως αδικήθηκαν έτσι πολλά παιδιά διότι σε σχέση με τη σημερινή εποχή δούλευαν τότε πολύ περισσότερο στις προπονήσεις.
Ποια ομάδα ανδρών – γυναικών θεωρείς ότι ήταν η καλύτερη που δημιουργήθηκε στην Κρήτη;
Πολύ καλή ομάδα έφτιαξε το “Ηράκλειο” που με προπονητή τον Νίκο Τούλη βγήκε το 1995 στην Α1 με τους Κρητικούς παίκτες να βοηθούν λιγότερο. Υπήρξε ο Μαν. Παπακαλιάτης που έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη και κράτησε την ομάδα ψηλά μέχρι το 2004. Μετά που αποχώρησε… το χάος.
Στις γυναίκες ο Ηρόδοτος με τις Τριαλώνη, Γεωργιτσάκη, τις αδελφές Γιαουρτά και τις 3 Αλβανίδες βγήκε στην Α1 και έμεινε 5 χρόνια αλλά μετά διαλύθηκε από λάθος νοοτροπία ποδόσφαιρική του συλλόγου και έλλειψη υποδομής.
Αντίθετα η ΓΕΗ στις γυναίκες μπορεί να μην είχε την πορεία του Ηροδότου στην Α1, αλλά δούλευε συνέχεια τις υποδομές της δίνοντας την ευκαιρία στις Κρητικές παίκτριες να παίζουν. Αγωνίστηκε στις 3 Εθνικές κατηγορίες, Β, Α2, Α1, για 11 συνεχείς περιόδους, 1988-99, που αποτελεί ένα ρεκόρ για το γυναικείο μπάσκετ της Κρήτης.
Το Ρέθυμνο που εκπροσωπεί την Κρήτη στην Α1 ανδρών τα τελευταία χρόνια, είχε πιο συλλογική δουλειά από το “Ηράκλειο”, αλλά χωρίς προοπτικές μεγαλύτερης διάκρισης σε συνδυασμό με τις οικονομικές δυσκολίες της εποχής.
Αν μιλάμε για καθαρά κρητική ομάδα στους άνδρες, αναμφίβολα η ΓΕΗ, η ερασιτεχνική ομάδα της δεκαετίας του ‘80 (82-88) υπήρξε η πληρέστερη, με νεαρούς παίκτες και αξιόλογα ταλέντα. Μη ξεχνάμε το χάλκινο μετάλλιο των εφήβων της το ‘84, την μεγαλύτερη διάκριση της Κρήτης στα αγόρια που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ μέχρι σήμερα, 32 χρόνια μετά!
Μπορεί ηρακλειώτικος σύλλογος να φτάσει Α1; Κι αν ναι, τι χρειάζεται;
Μόνο με συγχώνευση με ομάδα Α1!
Στη σημερινή δύσκολη εποχή λόγω των οικονομικών προβλημάτων, η αλλαγή νοοτροπίας ΟΛΩΝ των φορέων που ασχολούνται με το άθλημα, θεωρείται επιβεβλημένη για να υπάρξει προοπτική μιας παραπάνω κατηγορίας, φυσικά σε βάθος χρόνου.
Είναι ένα θέμα που χωράει σοβαρή συζήτηση.
Κάτι τελευταίο. Αν ξεκινούσες από την αρχή, τι θα άλλαζες, τι θα έκανες διαφορετικό, τι θα απέφευγες;
Πάντα μαθαίνεις από τα λάθη σου. Ομως δεν αλλάζει ο κόσμος, Αντώνη.
Αν είχα απεριόριστη οικονομική ευχέρεια θα ‘κανα αυτό που πάντα ονειρευόμουν.
Μια ακαδημία μπάσκετ για μικρές ηλικίες και κυρίως άπορες οικογένειες, με εγκαταστάσεις, ανεξάρτητα γήπεδα, βοηθητικούς χώρους, με καλούς προπονητές και επιπλέον δασκάλους, παιδαγωγούς, ψυχολόγους.
Να μαθαίνουν τα παιδιά το μπάσκετ, να διδαχτούν όλα αυτά που χρειάζονται για να προοδεύσουν, να αποκτήσουν χαρακτήρα και να σκέφτονται με υγεία. Φυσικά η παρακολούθηση θα ήταν χωρίς καμία επιβάρυνση.. Μετά τα παιδιά θα ήταν ελεύθερα, χωρίς μάνατζερ και τα… υπόλοιπα κατεστημένα να ακολουθήσουν το δρόμο τους.
 |
Η πορεία σου από παίκτης, διαιτητής, προπονητής, παράγοντας;
Τον Aπρίλη του ‘68 όταν κατέβηκα στο Ηράκλειο το πρώτο που σκέφθηκα ήταν να βρω μια ομάδα να παίξω μπάσκετ. Είχα φτιάξει ομάδα στο Ατλαντίς και παίζαμε φιλικά μαζί με τους φίλους μου, αδελφούς Καράμπελα, Ντ. Ευαγγελινό, Γ. Ζαγαλάκη το καλοκαίρι του ‘68 στο Καπετανάκειο με τη σχολή Μπουρλώτου. Στο Ηράκλειο που ήμουν μέλος δεν με άφηναν να παίζω μπάσκετ, με έδιωχναν. Έτσι μόλις ο Εργοτέλης έφτιαξε τμήμα, πήγαμε όλοι εκεί και γραφτήκαμε. Προσωπικά με τράβηξε το κιτρινόμαυρο χρώμα λόγω ΑΕΚ. Ο αείμνηστος Χάρης Ευαγγελινός ήταν ο 1ος μου προπονητής σε ομάδα. Με τον Εργοτέλη πήραμε τα 3 πρώτα πρωταθλήματα Κρήτης 1969, 1970, 1971 με προπονητές τους Κ. Αγαθό, Γ. Φιλιππάκη και Αντ. Πανταλή. Το ‘72 ξεκινά παράλληλα και η προπονητική μου πορεία στους μικρούς του Εργοτέλη που ήταν η τελευταία μου εκεί χρονιά σαν παίκτης. Στη συνέχεια (‘72-’74) ξεκινά η παραγοντική μου πορεία στο “Ηράκλειο” (ταμίας στο Δ.Σ.) κάνοντας προπόνηση (‘73) στα παιδικά-εφηβικά, και από τα μέσα της περιόδου ανέλαβα προπονητής την 1η ομάδα που έπαιζε στη Β’ Εθνική (αποχώρηση Γ. Παρασκευά).
Η παραγοντική μου ιδιότητα συνεχίζεται μέχρι το ‘79 ως μέλους της ΤΕ/ΕΟΚ Αν. Κρήτης με πρόεδρο τον Γιάννη Γωνιωτάκη.
Καθήκοντα διαιτητή ασκώ ανεπίσημα από το 1976 μέχρι το 1978, και επίσημα από το 1978 μέχρι το 1981 που σταμάτησα σφυρίζοντας αγώνες τοπικών πρωταθλημάτων στην Κρήτη.
Το ‘76 ξεκινά η ΓΕΗ το τμήμα μπάσκετ όπου πηγαίνω ως παίκτη (76-78) ολοκληρώνοντας την καριέρα μου ως παίκτη και συγχρόνως προπονητής στους παίδες και εφήβους, κερδίζοντας 2 παιδικά πρωταθλήματα Κρήτης, ‘77 και το ‘78. Από το 1979 μπαίνω στο Δ.Σ. της ΓΕΗ, έφορος του τμήματος μπάσκετ ενώ ιδρύεται παράλληλα το γυναικείο τμήμα του οποίου αναλαμβάνω την προπόνηση για 22 χρόνια συνέχεια (1979-2001).
Βέβαια είχα το κεφάλι μου ήσυχο με τον Νίκο Τούλη προπονητή στο ανδρικό.
Το 1986 στο 1ο συμβούλιο της ΕΚΑΣΚ αναλαμβάνω Γεν. Γραμματέας μέχρι το τέλος της θητείας μας το 1988.
Το 2001 αποχωρώ προπονητικά από τη ΓΕΗ ενώ 3 χρόνια πριν είχα αποχωρήσει και από το Δ.Σ.
Η προπονητική μου παρουσία συνεχίζεται μέχρι το 2010.
Συνεργάστηκα με τα σωματεία ΟΑΧ (Γυν.) 2 φορές, Λυγιά Ιεράπετρας (Ανδρ.), Σητειακός 2 φορές (2001-3 και 2004-7), Ηρόδοτος (Ανδρ.-Γυν.), Δειλινό (Α’), Ηράκλειο (Γυν.).
Βοήθησα να ανέβουν σε Εθνική κατηγορία Γυναικών η ΓΕΗ 2 φορές (1988 και 1997) (Α2), (με την ΓΕΗ 11 χρόνια συνέχεια σε εθνικές κατηγορίες Α1, Α2, Β’ Εθν. ρεκόρ για την Κρήτη), τον Ηρόδοτο (2004 Α2) και το “Ηράκλειο” (2009 Α2).
Είχα τη χαρά να είμαι προπονητής του Αναπτυξιακού Κοριτσιών Κρήτης από το 1995 έως το 2009 και συνεργάτης του Παναγ. Βαφειάδη στην Εθνική Ν. Γυναικών το 2001 στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Τέλος, η παραγοντική μου ιδιότητα τελειώνει αναλαμβάνοντας πρόεδρος της ΕΚΑΣΚ (2010-12).
<if «parts_map»=»»>
Posted on 28 Ιουλίου 2016, in Γενικά, Ειδήσεις and tagged Ανακοίνωση, ΓΕΗ. Bookmark the permalink. Σχολιάστε.
gei1968 